KINEZITERAPIJA (klinička) je deo rehabilitacijskog programa koja akcenat stavlja na posebno osmišljene vežbe u svrhu brže rehabilitacije nakon odredjenih kliničkih stanja (stanja nakon moždanih udara, pos-hiruška rehabilitacija pa do dijagnoza poput cervikalnog ili lumbalnog sindroma, karpalnog tunela, sindrom smrznutog ramena, ispravljanja fizioloških lordoza…)
Kineziterapija obuhvata aktivne i pasivne vežbe.
AKATIVNE VEŽBE SE MOGU PODELITI U TRI DELA:
- Aktivne potpomognute
- Aktivne nepotpomognute
- Aktivne vežbe sa otporom
Može se primenjivati i terapijski i preventivno jer su kontraindikacije minorne ako se stručno izvodi sa fizioterapeutom.
KLINIČKA KINEZITERAPIJA MORA BITI STRUČNO VODJENA I DOZIRANA jer dobar fizioterapueti mora odlično pozavati opšte stanje organizma (rad kardiovaskularnog sistema, nervnog sistema, respiratornog sistema, zanimanje/profesija pacijenta, nasledne bolesti, da li je sprotski aktivan ako jeste koji sport je u pitanju, kako se hrani… i sl.
OPŠTI TERAPIJSKI EFEKTNI KLINIČKE KINEZITERAPIJE SU:
- Stvaranje pravilnog refleksa pokreta kao i motoričke aktivnosti
- Povećanje radijusa pokretljivosti u zglobovima
- Augmentacija mišićne mase i elastičnosti
- Poboljšanje funkcije respiratornih organa, organa za varenje, kardiovaskularnog sistema
Prednost kineziterapije jeste ta što u pokretu učestvuje više fizioloških struktura:
- Koštani sistem
- Mišići
- Zglobovi
- CNS
- PNS
Pored ove prednosti, nezaobilazno je spomenuti da svaka fiziološka struktura koju smo gore pobrojali, za sobom vuče i odredjeni sistem ili deo sistema koji je povezan sa njim pa tako u pokretu pored mišića, zglobova, CNS-a učestvuju kompleksniji sistemu poput: kardiovaskularnog, respiratornog, endokrinog.
Zbog te svoje speficičnosti ne koristi se isključivo u fizikalnoj terapiji i rehabilitaciji već i u situacijama bolesti srca i krvnih sudova, bolesti respiratornih organa, neuroloških i nefroloških poremećaja.
Kod primene kineziterapijskog tretmana jako je bitno da fizioterapeut zna šta radi i da zna dobro da dozira vežbe. Prilikom forsiranja kineziterapijskih tehnika može doći do preteranog zamora kod pacijenta ili do oštećenja tek saniranog tkiva, a to niije dobro kod rehabilitacije. Tom prilikom mora se napraviti pauza u vežbanju i nakon toga kad lekar da zeleno svetlo može se nastaviti sa kineziterapijom, ali ovog puta obazrivije.
Najčešći oblici kineziterapije koji sprovode:
- Vežbe relaksacije
- Vežbe pravilnog disanja
- Vežbe sa cervikalni i lumblani sindrom
- Kineziterapija kod perifernih artroza (artroza sitnih zglobova, gonartroza, koksartroza)
- Kineziterapija nakon fraktura kostiju, sportskih i standardnih povreda gde deluje fizikalna terapija
- Tretiranje kifoze i skolize
- Vežbe sa korekciju ravnih stopala
- Edukacije zaštitnih položaja i pokretea
- Kineziterapija za osteoporozu